حَدَّثَنَا إِبْرَاهِيمُ بْنُ مُوسَى أَخْبَرَنَا عِيسَى هُوَ ابْنُ يُونُسَ عَنْ إِسْمَاعِيلَ عَنِ الْحَارِثِ بْنِ شُبَيْلٍ عَنْ أَبِي عَمْرٍو الشَّيْبَانِيِّ قَالَ : قَالَ لِي زَيْدُ بْنُ أَرْقَمَ : إِنْ كُنَّا لَنَتَكَلَّمُ فِي الصَّلاَةِ عَلَى عَهْدِ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يُكَلِّمُ أَحَدُنَا صَاحِبَهُ بِحَاجَتِهِ حَتَّى نَزَلَتْ { حَافِظُوا عَلَى الصَّلَوَاتِ } الآيَةَ، فَأُمِرْنَا بِالسُّكُوتِ
อิบรอฮีม บินมูซา ได้รายงานแก่พวกเราว่า อีซา ซึ่งเขาคืออิบนุยูนุส ได้บอกเล่าแก่พวกเรา จากอิสมาอีล จากอัลหาริษ บินชุบัยลฺ จากอบูอัมรฺ อัชชัยบานีย์ กล่าวว่า : ท่านซัยดฺ บินอัรก็อม ได้กล่าวกับฉันว่า “แท้จริงพวกเราเคยพูดคุยกันในระหว่างการละหมาดในยุคของท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม โดยคนหนึ่งในหมู่พวกเราจะพูดกับเพื่อนของเขาเกี่ยวกับความต้องการของตนเอง กระทั่งอายะฮฺ ‘พวกเจ้าจงดำรงไว้ซึ่งการละหมาด’ (อัลบะเกาะเราะฮฺ 2 : 238) ถูกประทานลงมา พวกเราจึงถูกสั่งให้นิ่งเงียบ”
