حَدَّثَنَا مُوسَى قَالَ : حَدَّثَنَا أَبُو عَوَانَةَ عَنْ أَبِي بِشْرٍ عَنْ يُوسُفَ بْنِ مَاهَكَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَمْرٍو قَالَ : تَخَلَّفَ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ عَنَّا فِي سَفْرَةٍ سَافَرْنَاهَا فَأَدْرَكَنَا وَقَدْ أَرْهَقْنَا الْعَصْرَ، فَجَعَلْنَا نَتَوَضَّأُ وَنَمْسَحُ عَلَى أَرْجُلِنَا فَنَادَى بِأَعْلَى صَوْتِهِ { وَيْلٌ لِلْأَعْقَابِ مِنْ النَّارِ } مَرَّتَيْنِ أَوْ ثَلَاثًا
มูซาได้รายงานแก่พวกเราโดยกล่าวว่า อบูอะวานะฮฺได้รายงาแก่พวกเรา จากอบูบิชรฺ จากยูสุฟ บินมาฮัก จากท่านอับดุลลอฮฺ บินอัมรู ซึ่งท่านได้กล่าวว่า : ท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม เคยคลาดจากพวกเราในการเดินทางหนึ่งที่เราเดินทางกัน เมื่อท่านพบเจอพวกเรา เวลาอัศรฺก็ใกล้จะหมดลงแล้ว เราจึงอาบน้ำละหมาดโดยที่เราลูบน้ำลงบนเท้าของเรา ท่านนบีจึงประกาศเรียกด้วยเสียงที่ดังว่า “ความหายนะแห่งไฟนรกจงประสบกับส้นเท้าทั้งหลาย (ที่ไม่เปียกน้ำละหมาด) เถิด” จำนวน 2 หรือ 3 ครั้ง
