حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ سِنَانٍ حَدَّثَنَا فُلَيْحٌ حَدَّثَنَا هِلَالٌ عَنْ عَطَاءِ بْنِ يَسَارٍ عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ : أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كَانَ يَوْمًا يُحَدِّثُ وَعِنْدَهُ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الْبَادِيَةِ “أَنَّ رَجُلًا مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ اسْتَأْذَنَ رَبَّهُ فِي الزَّرْعِ، فَقَالَ لَهُ : أَلَسْتَ فِيمَا شِئْتَ؟ قَالَ : بَلَى، وَلَكِنِّي أُحِبُّ أَنْ أَزْرَعَ، قَالَ : فَبَذَرَ، فَبَادَرَ الطَّرْفَ نَبَاتُهُ وَاسْتِوَاؤُهُ وَاسْتِحْصَادُهُ، فَكَانَ أَمْثَالَ الْجِبَالِ، فَيَقُولُ اللَّهُ : دُونَكَ يَا ابْنَ آدَمَ فَإِنَّهُ لَا يُشْبِعُكَ شَيْءٌ” فَقَالَ الْأَعْرَابِيُّ : وَاللَّهِ لَا تَجِدُهُ إِلَّا قُرَشِيًّا أَوْ أَنْصَارِيًّا، فَإِنَّهُمْ أَصْحَابُ زَرْعٍ وَأَمَّا نَحْنُ فَلَسْنَا بِأَصْحَابِ زَرْعٍ، فَضَحِكَ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ
มุฮัมหมัด บินสินาน ได้รายงานแก่พวกเราว่า ฟุลัยหฺได้รายงานแก่พวกเราว่า ฮิลาลได้รายงานแก่พวกเรา จากอะฏออ์ บินยะสาร จากท่านอบูฮุร็อยเราะฮฺ เราะฎิยัลลอฮุอันฮฺ ว่า : วันหนึ่ง ท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ได้เล่าเรื่องโดยมีชายอาหรับชนบทคนหนึ่งอยู่กับท่านด้วย ท่านเล่าว่า “ชาวสวรรค์คนหนึ่งได้ขออนุญาตปลูกพืชจากพระผู้อภิบาลของเขา” พระองค์จึงถามเขาว่า “เจ้าจะทำอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการไม่ใช่หรือ?” เขาตอบว่า “ครับ แต่ผมชอบเพาะปลูกมากเลยครับ” ท่านนบีเล่าต่อว่า : แล้วเขาก็หว่านเมล็ดพันธุ์ลงไป มันเติบโต ยืนตรง และถึงเวลาเก็บเกี่ยวอย่างรวดเร็ว พืชผลของเขาใหญ่โตเท่าภูเขา แล้วอัลลอฮฺก็กล่าวกับเขาว่า “รับไปสิ โอ้ลูกชายของอาดัม มันจะไม่ทำให้เจ้าเบื่อหน่ายเลยแม้แต่น้อย” แล้วชายอาหรับชนบทคนนั้นก็กล่าวว่า “ขอสาบานต่ออัลลอฮฺ ท่านจะไม่เจอคนแบบนั้น นอกจากชาวกุร็อยชฺและชาวคริสเตียนเท่านั้น เพราะพวกเขาคือเกษตรกร ส่วนพวกเรานั้นไม่ใช่” ท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ก็หัวเราะ
