حَدَّثَنَا مُحَمَّدٌ حَدَّثَنَا إِسْمَاعِيلُ بْنُ جَعْفَرٍ أَخْبَرَنَا رَبِيعَةُ بْنُ أَبِي عَبْدِ الرَّحْمَنِ عَنْ يَزِيدَ مَوْلَى الْمُنْبَعِثِ عَنْ زَيْدِ بْنِ خَالِدٍ الْجُهَنِيِّ : أَنَّ رَجُلًا سَأَلَ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ عَنْ اللُّقَطَةِ، فَقَالَ ”عَرِّفْهَا سَنَةً ثُمَّ اعْرِفْ وِكَاءَهَا وَعِفَاصَهَا ثُمَّ اسْتَنْفِقْ بِهَا، فَإِنْ جَاءَ رَبُّهَا فَأَدِّهَا إِلَيْهِ” قَالَ : يَا رَسُولَ اللَّهِ فَضَالَّةُ الْغَنَمِ؟” قَالَ “خُذْهَا فَإِنَّمَا هِيَ لَكَ أَوْ لِأَخِيكَ أَوْ لِلذِّئْبِ” قَالَ : يَا رَسُولَ اللَّهِ فَضَالَّةُ الْإِبِلِ؟، قَالَ : فَغَضِبَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ حَتَّى احْمَرَّتْ وَجْنَتَاهُ أَوْ احْمَرَّ وَجْهُهُ، ثُمَّ قَالَ “مَا لَكَ وَلَهَا مَعَهَا حِذَاؤُهَا وَسِقَاؤُهَا حَتَّى يَلْقَاهَا رَبُّهَا”
มุฮัมหมัดได้รายงานแก่พวกเราว่า อิสมาอีล บินญะอฺฟัรได้รายงานแก่พวกเราว่า เราะบีอะฮฺ บินอบีอับดุรเราะหฺมาน ได้บอกเล่าแก่พวกเรา จากยะซีด อดีตทาสรับใช้ของอัลมุนบะอิษ จากท่านซัยดฺ บินคอลิด อัลญุฮะนีย์ ว่า : ชายคนหนึ่งได้ถามท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม เกี่ยวกับของที่ตกหล่นหาย ท่านตอบว่า “จงแจ้งประกาศเป็นเวลา 1 ปี จากนั้นจงบอกลักษณะเชือกผูกและฝาปิดของมัน หลังจากนั้น (ถ้ายังหาเจ้าของไม่เจอ) ก็จงใช้งานมันเถิด และถ้าเจ้าของมันมาหา ก็จงคืนมันให้กับเขา” ชายคนนั้นถามว่า “ท่านเราะสูลุลลอฮฺครับ แล้วถ้าเป็นแกะที่หลงทางละครับ?” ท่านนบีตอบว่า “จงจับมันไว้เถิด เพราะมันเป็นของท่าน หรือของพี่น้องท่าน หรือ (เป็นอาหาร) ของหมาป่า” เขาถามอีกว่า “แล้วถ้าเป็นอูฐที่หลงทางละครับ?” ผู้รายงานกล่าวว่า : ท่านนบีโมโหกระทั่งแก้มทั้ง 2 ข้างหรือใบหน้าของท่านแดงก่ำ แล้วท่านก็กล่าวว่า “ท่านไปยุ่งอะไรกับมันล่ะ? มันมีกีบเท้าและน้ำดื่ม (ในท้อง) ของมันเอง จนกว่าเจ้าของมันจะมาเจอ”
