حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ قَالَ : حَدَّثَنَا يَزِيدُ بْنُ زُرَيْعٍ قَالَ : حَدَّثَنَا سَعِيدٌ قَالَ : حَدَّثَنَا قَتَادَةُ : أَنَّ أَنَسَ بْنَ مَالِكٍ حَدَّثَهُ : أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ { إِنِّي لَأَدْخُلُ فِي الصَّلَاةِ وَأَنَا أُرِيدُ إِطَالَتَهَا، فَأَسْمَعُ بُكَاءَ الصَّبِيِّ فَأَتَجَوَّزُ فِي صَلَاتِي مِمَّا أَعْلَمُ مِنْ شِدَّةِ وَجْدِ أُمِّهِ مِنْ بُكَائِهِ }
อลี บินอับดุลลอฮฺ ได้รายงานแก่พวกเราโดยกล่าวว่า ยะซีด บินซุร็อยอฺ ได้รายงานแก่พวกเราโดยกล่าวว่า สะอีดได้รายงานแก่พวกเราโดยกล่าวว่า เกาะตาดะฮฺได้รายงานแก่พวกเราว่า ท่านอนัส บินมาลิก ได้รายงานแก่เขาว่า : ท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ได้กล่าวว่า “ฉันได้เข้าสู่การละหมาด และตั้งใจจะละหมาดให้นาน แต่เมื่อฉันได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กทารก ฉันก็กระชับการละหมาดของฉันให้สั้นลง เพราะฉันรู้ดีว่าแม่ของเด็กจะต้องรู้สึกกังวลใจมาก ๆ กับการร้องไห้ของลูกน้อย”
