حَدَّثَنَا قُتَيْبَةُ بْنُ سَعِيدٍ قَالَ : حَدَّثَنَا أَبُو مُعَاوِيَةَ عَنْ الْأَعْمَشِ عَنْ إِبْرَاهِيمَ عَنْ الْأَسْوَدِ عَنْ عَائِشَةَ قَالَتْ : لَمَّا ثَقُلَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ جَاءَ بِلَالٌ يُوذِنُهُ بِالصَّلَاةِ، فَقَالَ { مُرُوا أَبَا بَكْرٍ أَنْ يُصَلِّيَ بِالنَّاسِ } فَقُلْتُ : يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ أَبَا بَكْرٍ رَجُلٌ أَسِيفٌ، وَإِنَّهُ مَتَى مَا يَقُمْ مَقَامَكَ لَا يُسْمِعُ النَّاسَ، فَلَوْ أَمَرْتَ عُمَرَ، فَقَالَ { مُرُوا أَبَا بَكْرٍ يُصَلِّي بِالنَّاسِ } فَقُلْتُ لِحَفْصَةَ : قُولِي لَهُ إِنَّ أَبَا بَكْرٍ رَجُلٌ أَسِيفٌ، وَإِنَّهُ مَتَى يَقُمْ مَقَامَكَ لَا يُسْمِعُ النَّاسَ، فَلَوْ أَمَرْتَ عُمَرَ، قَالَ { إِنَّكُنَّ لَأَنْتُنَّ صَوَاحِبُ يُوسُفَ، مُرُوا أَبَا بَكْرٍ أَنْ يُصَلِّيَ بِالنَّاسِ } فَلَمَّا دَخَلَ فِي الصَّلَاةِ، وَجَدَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فِي نَفْسِهِ خِفَّةً، فَقَامَ يُهَادَى بَيْنَ رَجُلَيْنِ وَرِجْلَاهُ يَخُطَّانِ فِي الْأَرْضِ حَتَّى دَخَلَ الْمَسْجِدَ، فَلَمَّا سَمِعَ أَبُو بَكْرٍ حِسَّهُ ذَهَبَ أَبُو بَكْرٍ يَتَأَخَّرُ، فَأَوْمَأَ إِلَيْهِ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَجَاءَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ حَتَّى جَلَسَ عَنْ يَسَارِ أَبِي بَكْرٍ، فَكَانَ أَبُو بَكْرٍ يُصَلِّي قَائِمًا، وَكَانَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يُصَلِّي قَاعِدًا، يَقْتَدِي أَبُو بَكْرٍ بِصَلَاةِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، وَالنَّاسُ مُقْتَدُونَ بِصَلَاةِ أَبِي بَكْرٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ
กุตัยบะฮฺ บินสะอีด ได้รายงานแก่พวกเราโดยกล่าวว่า อบูมุอาวิยะฮฺได้รายงานแก่พวกเรา จากอัลอะอฺมัช จากอิบรอฮีม จากอัลอัสวัด จากท่านหญิงอาอิชะฮฺ กล่าวว่า : ในตอนที่ท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ป่วยหนัก ท่านบิลาลได้มาหาและแจ้งท่านว่าเวลาละหมาดใกล้ถึงแล้ว ท่านเราะสูลก็ได้กล่าวว่า “จงสั่งให้อบูบักรฺนำละหมาดแก่ผู้คน” ฉัน (ท่านหญิงอาอิชะฮฺ) ก็กล่าวว่า “ท่านเราะสูลุลลอฮฺคะ อบูบักรฺเป็นคนที่ชอบร้องไห้ (ขณะอ่านอัลกุรอาน) และเมื่อไหร่ที่เขายืนในตำแหน่งของท่าน (คือ เป็นอิมาม) ผู้คนก็จะไม่ได้ฟัง (การอ่านอัลกุรอาน เพราะเขาเอาแต่ร้องไห้) จะดีกว่าถ้าท่านสั่งอุมัรแทน” ท่านเราะสูลก็ได้กล่าวย้ำว่า “จงสั่งให้อบูบักรฺนำละหมาดแก่ผู้คน” ฉันก็กล่าวกับหัฟเศาะฮฺว่า “เธอพูดกับท่านเราะสูลหน่อยสิว่า ‘ท่านอบูบักรฺเป็นคนที่ชอบร้องไห้ (ขณะอ่านอัลกุรอาน) และเมื่อไหร่ที่เขายืนในตำแหน่งของ ท่าน (คือ เป็นอิมาม) ผู้คนก็จะไม่ได้ฟัง (การอ่านอัลกุรอาน เพราะเขาจะเอาแต่ร้องไห้) จะดีกว่าถ้าท่านสั่งอุมัรแทน'” ท่านนบีก็ได้กล่าวว่า “พวกเธอนี้ช่างเหมือนกับพวกผู้หญิงของยูสุฟจริง ๆ จงสั่งให้อบูบักรฺนำผู้ละหมาดแก่ผู้คน” เมื่อท่านอบูบักรฺได้เข้าสู่การละหมาด ท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮฺ วะสัลลัม ก็พบว่าตนเองรู้สึกดีขึ้น ท่านจึงลุกขึ้น (ออกไปที่มัสญิด) พร้อมกับคน 2 คนที่พยุงด้านข้าง โดยที่เท้าของท่านลากกับพื้นดิน (เนื่องจากท่านยังมีอาการป่วย) กระทั่งท่านได้เข้ามัสญิดไป เมื่อท่านอบูบักรฺได้ยินว่าท่านนบีมา ท่านก็ต้องการถอยหลังลงไป แต่ท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ได้ทำสัญญาณไป (ว่าให้ละหมาดต่อไป) แล้วท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ก็เข้าไปนั่งลงทางด้านขวาของท่านอบูบักรฺ โดยที่ท่านอบูบักรฺละหมาดในท่ายืน ส่วนท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม นั้นละหมาดในท่านั่ง และท่านอบูบักรฺก็ละหมาดตามการละหมาดของท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ส่วนผู้คนทั้งหลายก็ละหมาดตามการละหมาดของท่านอบูบักรฺ เราะฎิยัลลอฮุอันฮฺ อีกที