حَدَّثَنَا أَبُو النُّعْمَانِ قَالَ : حَدَّثَنَا مُعْتَمِرٌ عَنْ أَبِيهِ عَنْ بَكْرٍ عَنْ أَبِي رَافِعٍ قَالَ : صَلَّيْتُ مَعَ أَبِي هُرَيْرَةَ الْعَتَمَةَ فَقَرَأَ { إِذَا السَّمَاءُ انْشَقَّتْ } فَسَجَدَ، فَقُلْتُ لَهُ، قَالَ : سَجَدْتُ خَلْفَ أَبِي الْقَاسِمِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَلاَ أَزَالُ أَسْجُدُ بِهَا حَتَّى أَلْقَاهُ
อบุนนุอฺมานได้รายงานแก่พวกเราโดยกล่าวว่า มุอฺตะมิรได้รายงานแก่พวกเรา จากพ่อของเขา จากบักรฺ จากท่านอบูรอฟิอฺ กล่าวว่า : ฉันเคยละหมาดอิชาอ์กับท่านอบูฮุร็อยเราะฮฺ และท่านอ่านสูเราะฮฺ “อิซัส สะมาอุน ชักก็อต” (สูเราะฮฺอัลอินชิก็อก) แล้วท่านก็สุญูด ฉันจึงถามท่าน ท่านก็ตอบว่า “ฉันเคยสุญูดตามหลังอบุลกอซิม (คือท่านนบี) ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม และฉันจะยังคงสุญูดเพราะสูเราะฮฺนี้จนกว่าฉันจะได้พบท่านนบี”
