حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ مِسْكِينٍ قَالَ : حَدَّثَنَا بِشْرُ بْنُ بَكْرٍ أَخْبَرَنَا الْأَوْزَاعِيُّ حَدَّثَنِي يَحْيَى بْنُ أَبِي كَثِيرٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَبِي قَتَادَةَ الْأَنْصَارِيِّ عَنْ أَبِيهِ قَالَ : قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ { إِنِّي لَأَقُومُ إِلَى الصَّلَاةِ، وَأَنَا أُرِيدُ أَنْ أُطَوِّلَ فِيهَا، فَأَسْمَعُ بُكَاءَ الصَّبِيِّ، فَأَتَجَوَّزُ فِي صَلَاتِي كَرَاهِيَةَ أَنْ أَشُقَّ عَلَى أُمِّهِ }
มุฮัมหมัด บินมิสกีน ได้รายงานแก่พวกเราโดยกล่าวว่า บิชรฺ บินบักรฺ ได้รายงานแก่พวกเราว่า อัลเอาซาอีย์ได้บอกเล่าแก่พวกเราว่า ยะหฺยา บินอบูกะษีร ได้รายงานแก่ฉัน จากอับดุลลอฮฺ บินอบูเกาะตาดะฮฺ อัลอันศอรีย์ จากพ่อของเขา (คือท่านอบูเกาะตาดะฮฺ) กล่าวว่า : ท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม กล่าวว่า “แท้จริงฉันเคยยืนละหมาด และฉันต้องการละหมาดให้ยาว แล้วฉันก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กทารก ฉันจึงกระชับการละหมาดของฉันให้สั้น เพราะไม่อยากสร้างความลำบาก (ใจ) แก่แม่ของเด็ก”
