:: ตะอฺสัน (تَعْسًا) ::
เป็นคำรากศัพท์ (มัศดัร) มาจากคำว่า “ตะอิสะ” (تَعِسَ) และ “ตะอะสะ” (تَعَسَ) อัรรอซีย์กล่าวว่าหมายถึง “อัลฮะลาก” (الهَلَاكُ) ที่หมายถึง ความพินาศ เดิมคือคำว่า “อัลกับบฺ” (الكَبُّ) หมายถึง ล้มกระแทก หรือ ล้มก้มหน้า ตรงข้ามกับคำว่า “อัลอินติอาช” (الإِنْتِعَاشُ) ที่หมายถึง กลับมาเหมือนเดิม
คำว่า “ตะอฺสัน” ถูกกล่าวไว้หนึ่งครั้งในอัลกุรอาน คือในสูเราะฮฺมุฮัมหมัด อายะฮฺที่ 8 อัลลอฮฺได้ตรัสไว้ว่า
وَالَّذِينَ كَفَرُوا فَتَعْسًا لَّهُمْ وَأَضَلَّ أَعْمَالَهُمْ
และบรรดาผู้ปฏิเสธศรัทธานั้น ความพินาศหายนะจะประสบกับพวกเขา และพระองค์จะทรงทำให้การงานของพวกเขาไร้ผล (มุฮัมหมัด 47 : 8 )
อิบนุซัยดฺ กล่าวว่า คำว่า “ฟะตะอฺสัน ละฮุม” (فَتَعْسًا لَّهُمْ) มีความหมายว่า “ชะกอ ละฮุม” (شَقَا لَهُمْ) คือ ความทุกข์ยากจะประสบกับพวกเขา
ส่วนอิบนุญะรีร มีความเห็นว่าหมายถึง ความตกต่ำ, ความทุกข์ยาก และภัยพิบัติจะประสบกับพวกเขา
และมีรายงานจากท่านอิบนุอับบาสว่า “ฟะตะอฺสัน ละฮุม” หมายถึง พวกเขาจะถูกสังหารในโลกนี้และในโลกหน้าพวกเขาจะถูกลากลงไปยังนรกญะฮันนัม
ในหนังสือ “ศ็อฟวะตุต ตัฟสีร” ระบุว่า “ผู้ที่ปฏิเสธศรัทธาต่ออัลลอฮฺและโองการทั้งหลายของพระองค์นั้น พวกเขาจะประสบกับความทุกข์ยาก คือดุอาอ์ให้พวกเขาประสบกับความยากลำบาก ความต่ำต้อย และความพินาศ”
สรุปแล้ว “ตะอฺสัน ละฮุม” (تَعْسًا لَّهُمْ) คือ ดุอาอ์ให้ประสบกับความทุกข์, ความต่ำต้อย และความพินาศหายนะ
