หะดีษเลขที่ 26
เรื่องราวเกี่ยวกับดุอาอ์ที่ท่านนบีขอ
حَدَّثَنَا أَيُّوبُ بْنُ مُحَمَّدٍ الْهَاشِمِيُّ حَدَّثَنَا عَبْدُ الْقَاهِرِ بْنُ السَّرِيِّ السُّلَمِيُّ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ كِنَانَةَ بْنِ عَبَّاسِ بْنِ مِرْدَاسٍ السُّلَمِيُّ : أَنَّ أَبَاهُ أَخْبَرَهُ عَنْ أَبِيهِ :أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ دَعَا لِأُمَّتِهِ عَشِيَّةَ عَرَفَةَ بِالْمَغْفِرَةِ فَأُجِيبَ { إِنِّي قَدْ غَفَرْتُ لَهُمْ مَا خَلَا الظَّالِمَ، فَإِنِّي آخُذُ لِلْمَظْلُومِ مِنْهُ } قَالَ { أَيْ رَبِّ إِنْ شِئْتَ أَعْطَيْتَ الْمَظْلُومَ مِنْ الْجَنَّةِ وَغَفَرْتَ لِلظَّالِمِ } فَلَمْ يُجَبْ عَشِيَّتَهُ، فَلَمَّا أَصْبَحَ بِالْمُزْدَلِفَةِ، أَعَادَ الدُّعَاءَ فَأُجِيبَ إِلَى مَا سَأَلَ،قَالَ : فَضَحِكَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَوْ قَالَ تَبَسَّمَ، فَقَالَ لَهُ أَبُو بَكْرٍ وَعُمَرُ : بِأَبِي أَنْتَ وَأُمِّي إِنَّ هَذِهِ لَسَاعَةٌ مَا كُنْتَ تَضْحَكُ فِيهَا، فَمَا الَّذِي أَضْحَكَكَ أَضْحَكَ اللَّهُ سِنَّكَ،قَالَ { إِنَّ عَدُوَّ اللَّهِ إِبْلِيسَ، لَمَّا عَلِمَ أَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ قَدْ اسْتَجَابَ دُعَائِي وَغَفَرَ لِأُمَّتِي، أَخَذَ التُّرَابَ فَجَعَلَ يَحْثُوهُ عَلَى رَأْسِهِ وَيَدْعُو بِالْوَيْلِ وَالثُّبُورِ، فَأَضْحَكَنِي مَا رَأَيْتُ مِنْ جَزَعِهِ }
อัยยูบ บินมุฮัมหมัด อัลฮาชิมีย์ ได้รายงานแก่พวกเราว่า อับดุลกอฮิร บินอัสสัรรีย์ อัสสุละมีย์ ได้รายงานแก่พวกเราว่า อับดุลลอฮฺ บินกินานะฮฺ บินอับบาส บินมิรดาส อัสสุละมีย์ ได้รายงานแก่พวกเราว่า พ่อของเขา (คือ กินานะฮฺ บินอับบาส) ได้เล่ามาจากคุณพ่อ (คือท่านอับบาส บินมิรดาส ซึ่งเป็นเศาะหาบะฮฺ) ว่า :ท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ได้ขอดุอาอ์ในเช้าวันอะรอฟะฮฺให้ประชาชาติของท่านได้รับการอภัยโทษ และท่านได้รับคำตอบ (จากอัลลอฮฺ) ว่า “แท้จริงข้าได้อภัยโทษแก่พวกเขาแล้ว เว้นแต่ผู้ที่อธรรม ซึ่งข้าจะเอาโทษเขาแด่ผู้ที่ถูกอธรรม” ท่านนบีได้กล่าวว่า “โอ้องค์อภิบาลของข้า หากพระองค์ประสงค์ พระองค์จะมอบสวนสวรรค์แก่ผู้ที่ถูกอธรรม และอภัยให้กับผู้ที่อธรรมก็ได้” แต่ไม่มีคำตอบกลับมาในเช้าวันนั้น กระทั่งเมื่อท่านนบีอยู่ที่มุซดะลิฟะฮฺ ท่านได้ขอดุอาอ์อีกครั้ง แล้วสิ่งที่ท่านขอก็ถูกตอบรับผู้รายงานกล่าวว่า : แล้วท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ก็หัวเราะออกมา หรือเขากล่าวว่า : ท่านยิ้มออกมา ท่านอบูบักรฺและท่านอุมัรจึงพูดกับท่านว่า “ผมพร้อมสละชีวิตพ่อแม่ของผมให้กับท่าน ท่านไม่เคยหัวเราะในช่วงเวลานี้เลย แล้วอะไรกันที่ทำให้ท่านหัวเราะออกมาได้ ขออัลลอฮฺทรงทำให้ท่านหัวเราะด้วยฟันของท่านเสมอ (หมายถึง มีความสุขเสมอ)”ท่านนบีตอบว่า “แท้จริงอิบลีสศัตรูของอัลลอฮฺ เมื่อมันรู้ว่าอัลลอฮฺ ผู้ทรงเกียรติและสูงส่ง ตอบรับดุอาอ์ของฉันและให้อภัยโทษแก่ประชาชาติของฉัน มันได้เอาดินเทใส่หัวของตัวเอง และโอดครวญด้วยความวิบัติและความหายนะ ฉันจึงหัวเราะเมื่อได้เห็นความกลัดกลุ้มตีโพยตีพายของมัน”(บันทึกโดยอิบนุมาญะฮฺ หะดีษเลขที่ 3013, ด้วยสายรายงานที่เฎาะอีฟ, อบูดาวูด หะดีษเลขที่ 5234 และอะหมัด ในหนังสือ “อัลมุสนัด” หะดีษเลขที่ 16207)
สถานะหะดีษ : เฎาะอีฟ