อบุลยะมานได้รายงานแก่พวกเราว่า ชุอัยบฺได้บอกเล่าแก่พวกเรา จากอัซซุฮฺรีย์ ซึ่งกล่าวว่า : หุมัยดฺ บินอับดุรเราะหฺมานได้บอกเล่ากับฉันว่า ท่านอบูฮุร็อยเราะฮฺ เราะฎิยัลลอฮุอันฮฺ ได้กล่าวไว้ว่า :ขณะที่เรากำลังนั่งอยู่กับท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ชายคนหนึ่งก็ได้มาหาท่านและกล่าวว่า “ท่านเราะสูลุลลอฮฺครับ ผมหายนะแล้ว” ท่านนบีถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?” เขาตอบว่า “ผมมีเพศสัมพันธ์กับภรรยา ทั้ง ๆ ที่ผมถือศีลอด” ท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม จึงถามว่า “ท่านมีทาสให้ปลดปล่อยไหม?” เขาตอบว่า “ไม่มีครับ” ท่านเราะสูลถามต่อว่า “แล้วท่านสามารถถือศีลอดเป็นเวลา 2 เดือน ติดต่อกันได้ไหม?” เขาตอบว่า “ไม่ได้ครับ” ท่านเราะสูลก็ถามต่ออีกว่า “แล้วท่านมีอาหารเลี้ยงคนยากจน 60 คนไหม?” เขาก็ตอบว่า “ไม่มีครับ”ท่านอบูฮุร็อยเราะฮฺเล่าว่า : ท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วขณะที่พวกเรากำลังนั่งอยู่อย่างนั้น ภาชนะใบหนึ่งที่เต็มไปด้วยผลอินทผลัมก็ถูกนำมาให้ท่าน ขอพรและความศานติจงมีแด่ท่าน แล้วท่านก็ถามขึ้นมาว่า “คนที่ถามเมื่อกี้อยู่ไหนแล้ว?” ชายคนนั้นตอบว่า “ครับผม” ท่านนบีก็กล่าวว่า “เอาอินทผลัมนี้ไปบริจาคนะ” ชายคนนั้นก็ถามว่า “ให้กับคนที่ยากจนกว่าผมหรือครับ ท่านเราะสูลุลลอฮฺ? ขอสาบานต่ออัลลอฮฺ ไม่มีครอบครัวไหนที่อาศัยอยู่ระหว่างภูเขา 2 ลูกนี้ (หมายถึง เมืองมะดีนะฮฺ) จะยากจนไปกว่าครอบครัวของผมอีกแล้วละครับ” ท่านนบีก็หัวเราะ กระทั่งเห็นฟันกรามของท่าน แล้วท่านก็กล่าวว่า “งั้นก็ให้ครอบครัวของท่านทานเถิด”(บันทึกโดยอัลบุคอรีย์ หะดีษเลขที่ 1936)

อันนุอฺมานได้รายงานแก่พวกเราว่า อบูอะวานะฮฺได้รายงานแก่พวกเรา จากอบูบิชรฺ จากอบุลมุตะวักกิล จากท่านอบูสะอีด (อัลคุดรีย์) เราะฎิยัลลอฮุอันฮฺ ได้กล่าวว่า :เศาะหาบะฮฺกลุ่มหนึ่งของท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ได้ออกไปในการเดินทางหนึ่ง กระทั่งไปถึงหมู่บ้านอาหรับแห่งหนึ่ง พวกเขาได้ขอให้คนในหมู่บ้านรับพวกเขาเป็นแขก แต่ชาวบ้านปฏิเสธ แล้วหัวหน้าเผ่าอาหรับของหมู่บ้านนั้นก็ถูก (สัตว์มีพิษ) กัด พวกเขาพยายามหาทุกอย่างมารักษาแล้ว แต่ไม่เกิดประโยชน์ใด ๆ พวกเขาบางคนจึงกล่าวว่า “พวกท่านลองไปหาคนเหล่านั้นสิ หวังว่าพวกเขาจะมีบางอย่าง (ที่สามารถใช้รักษาได้)”แล้วพวกเขาก็มาหาเศาะหาบะฮฺกลุ่มนั้น และได้กล่าวว่า “โอ้ท่านผู้มาเยือน แท้จริงหัวหน้าเผ่าของเราถูก (สัตว์มีพิษ) กัด และเราพยายามหาทุกอย่างมารักษาแล้ว แต่ไม่เกิดประโยชน์ใด ๆ พวกท่านพอจะมีสิ่งใดที่ใช้รักษาเขาได้บ้างไหม?” เศาะหาบะฮฺคนหนึ่งตอบว่า “แน่นอน ขอสาบานต่ออัลลอฮฺ ฉันจะรักษาให้ด้วยวิธีรุกยะฮฺ แต่ขอสาบานต่ออัลลอฮฺ เราขอให้พวกท่านรับเราเป็นแขก แต่พวกท่านกลับปฏิเสธ ฉันจะไม่รักษาให้กับพวกท่านหรอก เว้นแต่พวกท่านจะจ่ายค่าตอบแทนให้” แล้วพวกเขาก็ยอมจ่ายค่าตอบแทนเป็นแพะจำนวนหนึ่ง เศาะหาบะฮฺคนนั้นจึงเดินทางไปหาหัวหน้าเผ่าและรักษาเขาด้วยการอ่าน (รุกยะฮฺ) “อัลหัมดุลิลลาฮฺ ร็อบบิล อาละมีน” (คือ สูเราะฮฺอัลฟาติหะฮฺ) เสมือนว่าปมเชือกที่ถูกมัดไว้ได้ถูกแก้ออกเรียบร้อย ทั้ง ๆ ที่เศาะหาบะฮฺท่านนั้นไม่ได้นำยาใด ๆ ไปด้วยเลยท่านอบูสะอีดเล่าต่อว่า : แล้วพวกเขาก็จ่ายค่าตอบแทนตามที่ได้สัญญาไว้ บางคนในหมู่เศาะหาบะฮฺก็ได้กล่าวว่า “แบ่งกันเถิด” แต่คนที่ทำการรักษาพูดว่า “อย่าเพิ่งแบ่ง จนกว่าพวกเราจะได้ไปหาท่านนบี ขอพรและความศานติจงมีแด่ท่าน และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ท่านทราบ ดูสิว่าท่านจะสั่งใช้ให้เราทำอย่างไร” แล้วพวกเขาก็มาหาท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม และเล่าเรื่องดังกล่าวแก่ท่าน ท่านก็ถามว่า “ท่านรู้ได้อย่างไรว่ามัน (อัลฟาติหะฮฺ) ใช้รักษาด้วยวิธีรุกยะฮฺได้?” จากนั้นท่านก็กล่าวว่า “พวกท่านทำถูกต้องแล้ว แบ่ง (แพะเหล่านั้น) เถิด และให้ฉันมีส่วนร่วมกับพวกท่านด้วยนะ” แล้วท่านเราะสูลุลลอฮฺก็หัวเราะ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัมอบูอับดุลลอฮฺ (หมายถึง อิมามอัลบุคอรีย์) กล่าวว่า ชุอฺบะฮฺได้กล่าวว่า อบูบิชรฺได้รายงานแก่พวกเราว่า ฉันฟังอบุลมุตะวักกิลรายงานไว้อย่างนี้(บันทึกโดยอัลบุคอรีย์ หะดีษเลขที่ 2276)

มุฮัมหมัด บินสินาน ได้รายงานแก่พวกเราว่า ฟุลัยหฺได้รายงานแก่พวกเราว่า ฮิลาลได้รายงานแก่พวกเรา จากอะฏออ์ บินยะสาร จากท่านอบูฮุร็อยเราะฮฺ เราะฎิยัลลอฮุอันฮฺ ว่า :วันหนึ่ง ท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ได้เล่าเรื่องโดยมีชายอาหรับชนบทคนหนึ่งอยู่กับท่าน ท่านเล่าว่า “ชาวสวรรค์คนหนึ่งได้ขออนุญาตจากพระผู้อภิบาลของเขาเพื่อปลูกพืช” พระองค์จึงถามเขาว่า “เจ้าจะทำอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการไม่ใช่หรือ?” เขาตอบว่า “ครับ แต่ผมชอบเพาะปลูกมากเลยครับ” ท่านนบีเล่าต่อว่า : แล้วเขาก็หว่านเมล็ดพันธุ์ลงไป มันเติบโต ยืนตรง และถึงเวลาเก็บเกี่ยวอย่างรวดเร็ว พืชผลของเขาใหญ่โตเท่าภูเขา แล้วอัลลอฮฺก็ตรัสกับเขาว่า “รับไปเลย โอ้ลูกชายของอาดัม มันจะไม่ทำให้เจ้าเบื่อหน่ายเลยแม้แต่น้อย”อาหรับชนบทคนนั้นก็กล่าวว่า “ขอสาบานต่ออัลลอฮฺ ท่านจะไม่เจอคนแบบนั้นหรอก นอกจากในหมู่ชาวกุร็อยชฺและชาวอันศอรเท่านั้น เพราะพวกเขาเป็นเกษตรกร แต่พวกเราไม่ใช่” ท่านนบีก็หัวเราะ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม(บันทึกโดยอัลบุคอรีย์ หะดีษเลขที่ 2348)

อลี บินอับดุลลอฮฺ ได้รายงานแก่พวกเราว่า สุฟยานได้รายงานแก่พวกเรา จากอัมรู จากอบุลอับบาส นักกวีที่ตาบอด จากท่านอับดุลลอฮฺ บินอุมัร กล่าวว่า :ตอนที่ท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ปิดล้อมเมืองฏออิฟ และท่านไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้นั้น ท่านได้กล่าวว่า “เราจะกลับแล้ว (ในวันพรุ่งนี้) หากอัลลอฮฺประสงค์” บรรดาเศาะหาบะฮฺรู้สึกหนักใจและพวกเขาได้ถามว่า “เราจะจากไป โดยไม่ได้พิชิตมันหรือครับ?” ท่านเราะสูลก็กล่าวอีกครั้งว่า “เราจะกลับแล้ว”แล้ว (ต่อมา) ท่านก็กล่าวว่า “จงเดินหน้าสานต่อการต่อสู้เถิด” บรรดาเศาะหาบะฮฺจึงเคลื่อนกำลังเข้าต่อสู้และพวกเขาก็ได้รับบาดเจ็บกลับมา ท่านเราะสูลก็ได้กล่าวอีกครั้งหนึ่งว่า “เราจะกลับแล้วในวันพรุ่งนี้ หากอัลลอฮฺประสงค์” คำพูดของท่านนบีทำให้บรรดาเศาะหาบะฮฺรู้สึกประหลาดใจ ท่านนบีจึงหัวเราะ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัมสุฟยานได้กล่าวไว้ครั้งหนึ่งว่า : ท่านนบียิ้ม อัลหุมัยดีย์กล่าวว่า : สุฟยานได้รายงานเรื่องนี้ทั้งหมดแก่พวกเรา(บันทึกโดยอัลบุคอรีย์ หะดีษเลขที่ 4325)

สุลัยมาน บินหัรบฺ ได้รายงานแก่พวกเราว่า ฮัมมาด บินซัยดฺ ได้รายงานแก่พวกเรา จากยะหฺยา บินสะอีด จากอุบัยดฺ บินหุนัยนฺ จากท่านอิบนุอับบาส เราะฎิยัลลอฮุอันฮฺ กล่าวว่า :เป็นเวลาหนึ่งแล้วที่ฉันอยากจะถามท่านอุมัร (บิน อัลค็อฏฏ็อบ) เกี่ยวกับภรรยา 2 คน (ของท่านนบี) ที่ได้แสดงการต่อต้านต่อท่านนบี ขอพรและความศานติจงมีแด่ท่าน แต่ฉันก็รู้สึกละอายใจต่อท่าน วันหนึ่งท่านอุมัรแวะพักในที่หนึ่ง แล้วท่านก็เข้าไปในพุ่มไม้ (เพื่อทำธุระส่วนตัว) เมื่อท่านออกมา ฉันก็ได้ถามท่าน แล้วท่านก็ตอบว่า “(พวกเธอ) คืออาอิชะฮฺและหัฟเศาะฮฺ” จากนั้นท่านก็เล่าว่า :เราเคยอยู่ในยุคญาฮิลิยยะฮฺ โดยที่เราไม่ได้ให้สิทธิอะไรเลยแก่ผู้หญิง เมื่ออิสลามมาถึงอัลลอฮฺก็ได้กล่าวถึงพวกเธอ เราจึงได้เห็นสิทธิของพวกเธอเหนือพวกเรา โดยที่เรามิได้ให้พวกเธอเข้ามายุ่งเกี่ยวใด ๆ กับกิจการงานของเรา วันหนึ่งเกิดปัญหาบางอย่างระหว่างฉันกับภรรยาของฉัน แล้วเธอก็แสดงท่าทีแข็งขืนต่อฉัน ฉันจึงกล่าวกับเธอว่า “เธอควรไปอยู่ตรงนู้น (คือ อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน)” เธอก็ตอบว่า “ท่านพูดกับฉันอย่างนี้ แต่ลูกของท่านกำลังทำร้ายจิตใจของท่านนบี ขอพรและความศานติจงมีแด่ท่าน”ฉันจึงไปหาหัฟเศาะฮฺและพูดกับเธอว่า “พ่อขอตักเตือนลูกเรื่องที่ลูกฝ่าฝืนอัลลอฮฺและเราะสูลของพระองค์” ฉันเตือนเธอเรื่องการทำร้ายจิตใจของท่านนบี จากนั้นฉันก็ไปหาอุมมุสะละมะฮฺและพูด (เตือน) กับเธอด้วย เธอก็กล่าวว่า “ฉันแปลกใจกับท่านจริง ๆ โอ้อุมัร ท่านเข้ามายุ่งเรื่องของพวกเรา แม้กระทั่งเรื่องภายในครอบครัวระหว่างท่านเราะสูลุลลอฮฺและบรรดาภรรยาของท่าน” เธอโต้ตอบกลับมามีชายคนหนึ่งในหมู่ชาวอันศอร เมื่อไหร่ที่เขาไม่ได้อยู่ชุมนุมกับท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม แต่ฉันอยู่ ฉันก็จะไปหาเขาพร้อมกับบอกเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ถ้าฉันไม่อยู่กับท่านเราะสูลุลลอฮฺ และเขาอยู่กับท่าน เขาก็จะมาหาฉันพร้อมกับบอกเล่าสิ่งที่เขาได้รับมาจากท่านเราะสูลุลลอฮฺ ขอพรและความศานติจงมีแด่ท่านวันหนึ่งขณะที่ผู้ที่อยู่รอบตัวท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม กำลังเฝ้าคุ้มครองท่านจากการโจมตีของกษัตริย์ฆ็อซซานแห่งแผ่นดินชาม เราเกรงว่าเขาจะโจมตีเราโดยไม่รู้ตัว แต่แล้วชายอันศอรคนนั้นก็มาหาแล้วกล่าวว่า “มีเรื่องสำคัญเกิดขึ้น!” ฉันถามเขาว่า “คืออะไร? กองทัพของกษัตริย์ฆ็อสสานมาแล้วหรือ?” เขาตอบว่า “เรื่องใหญ่กว่านั้น! ท่านเราะสูลุลลอฮฺ ขอพรและความศานติจงมีแด่ท่าน หย่าร้างกับบรรดาภรรยาของท่านแล้ว” ฉันจึงมาหาและได้ยินเสียงร้องไห้จากห้องของพวกท่าน (ภรรยานบี) ทุกคนตอนนั้นท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม กำลังนั่งอยู่ในที่ที่ต้องขึ้นบันไดไป (คือ ชั้นบนของบ้าน) โดยมีคนรับใช้ของท่านอยู่หน้าพื้นที่นั้น ฉันได้เข้าไปหาท่านและกล่าวว่า “โปรดอนุญาตให้ผมด้วยครับ” เมื่อท่านอนุญาต ฉันก็เข้าไป แล้วฉันก็ได้เห็นท่านนบี ขอพรและความศานติจงมีแด่ท่าน กำลังนั่งอยู่บนเสื่อ โดยมีร่องรอย (ของเสื่อ) บนหลังของท่าน และใต้ศรีษะของท่านมีหมอนที่ทำจากหนังที่ฟอกแล้ว แล้วก็มีหนังที่กำลังฟอกใหม่แขวนอยู่ด้วย ฉันพูดถึงสิ่งที่กล่าวไปกับหัฟเศาะฮฺและอุมมุสะละมะฮฺ และคำพูดที่อุมมุสะละมะฮฺตอบกลับมา แล้วท่านเราะสูลุลลอฮฺก็หัวเราะ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ท่านอยู่ตรงนั้น 29 วัน จากนั้นท่านก็ลงมา(บันทึกโดยอัลบุคอรีย์ หะดีษเลขที่ 5843)

อาดัมได้รายงานแก่พวกเราว่า ชัยบานได้รายงานจากมันศูร จากอิบรอฮีม จากอุบัยดะฮฺ จากท่านอับดุลลอฮฺ (บินมัสอูด) เราะฎิยัลลอฮุอันฮฺ กล่าวว่า :หนึ่งในบรรดานักบวชยิวได้มาหาท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม แล้วกล่าวว่า “มุฮัมหมัด เราพบว่าอัลลอฮฺทรงสร้างชั้นฟ้าทั้งหลายบนนิ้วหนึ่ง, สร้างแผ่นดินทั้งหลายบนนิ้วหนึ่ง, สร้างต้นไม้บนนิ้วหนึ่ง, สร้างน้ำและดินบนนิ้วหนึ่ง และสร้างสรรพสิ่งทั้งหลายบนนิ้วหนึ่ง แล้วพระองค์ก็ตรัสว่า ‘ข้าคือกษัตริย์’”ท่านนบีก็หัวเราะออกมาจนเห็นฟันกราม เป็นการยืนยันความถูกต้องให้กับคำพูดของนักบวชยิวคนนั้น หลังจากนั้นท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ก็ได้อ่านอายะฮฺ‏ وَمَا قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ وَالْأَرْضُ جَمِيعًا قَبْضَتُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَالسَّمَوَاتُ مَطْوِيَّاتٌ بِيَمِينِهِ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَى عَمَّا يُشْرِكُونَ และพวกเขามิได้ให้การเชิดชูต่ออัลลอฮฺอย่างที่คู่ควรต่อพระองค์ ทั้งที่แผ่นดินทั้งหมดอยู่ในกำพระหัตถ์หนึ่งของพระองค์ในวันกิยามะฮฺ และชั้นฟ้าทั้งหลายจะถูกม้วนด้วยพระหัตถ์ขวาของพระองค์ มหาบริสุทธิ์ยิ่งแด่พระองค์ท่าน และพระองค์ทรงสูงส่งกว่าสิ่งที่พวกเขาตั้งภาคี (อัซซุมัร 39 : 67)(บันทึกโดยอัลบุคอรีย์ หะดีษเลขที่ 4811)

ยะหฺยา บินบุกัยรฺ ได้รายงานแก่พวกเราโดยกล่าวว่า : ลัยษฺ บินสะอดฺ ได้รายงานแก่พวกเรา จากอุก็อยลฺ จากอิบนุชิฮาบ ซึ่งกล่าวว่า : ท่านอนัส บินมาลิก ได้บอกกับฉันว่า :(วันหนึ่ง) ขณะที่ชาวมุสลิมกำลังละหมาดศุบหฺ ไม่มีสิ่งใดที่สร้างความตกใจแก่พวกเขา นอกจากท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ท่านเปิดม่านที่กั้นห้องของท่านหญิงอาอิชะฮฺ แล้วก็มองไปยังพวกเขา ขณะนั้นพวกเขากำลังอยู่ในแถว (ละหมาด) แล้วท่านก็ยิ้มหัวเราะท่านอบูบักรฺ เราะฎิยัลลอฮุอันฮฺ ตั้งใจจะถอยออกมาเพื่อให้ท่านเราะสูลได้เข้ามาในแถว ท่านอบูบักรฺคิดว่าท่านจะออกมา และชาวมุสลิมแทบจะถูกทดสอบในเรื่องการละหมาดของพวกเขา (คือเกือบจะยุติหรือหันหลังให้กับการละหมาด) แต่แล้วท่านเราะสูลก็ทำสัญญาณให้กับพวกเขาว่า “จงละหมาดต่อไปให้สมบูรณ์” แล้วท่านก็ปิดม่านกั้น และท่านเสียชีวิตลงในช่วงท้ายของวันนั้น(บันทึกโดยอัลบุคอรีย์ หะดีษเลขที่ 754)

มุฮัมหมัด บินอบูบักรฺ ได้รายงานแก่พวกเราว่า มุอฺตะมิรได้รายงานแก่พวกเรา จากอุบัยดิลลาฮฺ จากษาบิต จากท่านอนัส บินมาลิก กล่าวว่า :ขณะที่ท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม กำลังกล่าวคุฏบะฮฺวันศุกร์ ผู้คนก็ได้ลุกขึ้นร้องเรียก โดยกล่าวว่า “ท่านเราะสูลุลลอฮฺครับ ฝนไม่ตกลงมาเลย จนต้นไม้แห้งเหี่ยวไปหมด และปศุสัตว์ก็ล้มตายเป็นจำนวนมาก ได้โปรดขอดุอาอ์ให้อัลลอฮฺประทานน้ำฝนให้กับพวกเราด้วยเถิด” ท่านนบีจึงขอดุอาอ์ว่า “โอ้อัลลอฮฺ โปรดประทานน้ำฝนให้กับพวกเราด้วยเถิด” ท่านกล่าว 2 ครั้งขอสาบานต่ออัลลอฮฺ เราไม่ได้เห็นเมฆบาง ๆ เลยกระทั่งเมฆหนาปรากฏ แล้วฝนก็ตกลงมา ท่านเราะสูลุลลอฮฺได้ลงมาจากมิมบัรแล้วก็ทำการละหมาด การละหมาดเสร็จสิ้นแล้ว แต่ฝนยังตกลงมาจนถึงวันศุกร์ถัดไปเมื่อท่านนบี ขอพรและความศานติจงมีแด่ท่าน ยืนกล่าวคุฏบะฮฺ ผู้คนก็ร้องเรียกท่านอีกครั้ง แล้วกล่าวว่า “บ้านเรือนเสียหายและถนนหนทางก็ถูกตัดขาดแล้วครับ ได้โปรดขอดุอาอ์ให้อัลลอฮฺกันมันจากพวกเราด้วยเถิด” ท่านนบียิ้ม จากนั้นก็ขอดุอาอ์ว่า اللَّهُمَّ حَوَالَيْنَا وَلَا عَلَيْنَا “โอ้อัลลอฮฺ โปรดประทานน้ำฝนรอบตัวเรา และอย่าลงบนพวกเรา (จนเป็นอันตราย) เลย”เมืองมะดีนะฮฺจึงกลับมาสงบ และน้ำฝนก็ตกลงมาเฉพาะบริเวณโดยรอบเท่านั้น ไม่มีน้ำฝนตกลงในเมืองมะดีนะฮฺเลยแม้แต่เม็ดเดียว แล้วฉัน (อนัส) ก็ได้มองไปยัง (ท้องฟ้าของ) เมืองมะดีนะฮฺ ปรากฏว่ามันเหมือนกับมงกุฏ(บันทึกโดยอัลบุคอรีย์ หะดีษเลขที่ 1021)

ยะหฺยา บินบุกัยรฺ ได้รายงานแก่พวกเราว่า อัลลัยษฺได้รายงานแก่พวกเรา จากอุก็อยลฺ จากอิบนุชิฮาบ จากอุบัยดิลลาฮฺ บินอับดุลลอฮฺ จากท่านอิบนุอับบาส จากท่านอุมัร บินอัลค็อฏฏ็อบ เราะฎิยัลลอฮุอันฮฺ ท่านได้กล่าวว่า :เมื่ออับดุลลอฮฺ บินอุบัย บินสะลูล ตาย ท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ก็ได้รับเชิญให้ไปละหมาด (ญะนาซะฮฺ) ให้กับเขา และขณะที่ท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม กำลังยืนอยู่นั้น ฉันก็ได้เข้าไปใกล้ ๆ ท่าน แล้วกล่าวว่า “ท่านเราะสูลุลลอฮฺครับ ท่านจะละหมาดให้อิบนุอุบัยหรือครับ ทั้ง ๆ ที่เขาเคยกล่าวไว้ในวันนั้นและวันนี้ ว่าอย่างนั้นและอย่างนี้?” ฉันทวนคำพูดของเขาให้ท่านนบีฟังท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ยิ้มและกล่าวว่า “พอได้แล้ว อุมัร!” เมื่อฉันพูดต่ออีก ท่านก็กล่าวว่า “ฉันถูกเสนอให้เลือกและฉันเลือกแล้ว หากฉันรู้ว่าถ้าฉันเพิ่มการขออภัยโทษให้กับเขามากกว่า 70 ครั้งแล้วเขาจะได้รับการอภัยโทษ ฉันก็จะเพิ่มให้กับเขา”ท่านอุมัรเล่าต่อว่า : แล้วท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ก็ละหมาดให้กับอิบนุอุบัยจนเสร็จสิ้น แต่หลังจากนั้นไม่นาน ท่านก็นิ่งเงียบสักครู่หนึ่ง กระทั่ง 2 อายะฮฺของสูเราะฮฺบะรออะฮฺ (คือ อัตเตาบะฮฺ) ถูกประทานลงมาว่าوَلَا تُصَلِّ عَلَىٰ أَحَدٍ مِّنْهُم مَّاتَ أَبَدًا وَلَا تَقُمْ عَلَىٰ قَبْرِهِ ۖ إِنَّهُمْ كَفَرُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَمَاتُوا وَهُمْ فَاسِقُونَ﴿٨٤﴾‏ وَلَا تُعْجِبْكَ أَمْوَالُهُمْ وَأَوْلَادُهُمْ ۚ إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ أَن يُعَذِّبَهُم بِهَا فِي الدُّنْيَا وَتَزْهَقَ أَنفُسُهُمْ وَهُمْ كَافِرُونَ﴿﴾٨٥ และอย่าได้ละหมาดให้กับคนใดในหมู่พวกเขา (พวกมุนาฟิก) ที่ตายไปเป็นอันขาด และอย่ายืนที่หลุมศพของเขาด้วย แท้จริงพวกเขาปฏิเสธศรัทธาต่ออัลลอฮฺและเราะสูลของพระองค์ และพวกเขาได้ตายลง ขณะที่พวกเขาเป็นผู้ละเมิด * และอย่าได้พึงใจกับทรัพย์สมบัติของพวกเขาและลูก ๆ ของพวกเขาด้วย แท้จริงอัลลอฮฺประสงค์ที่จะลงโทษพวกเขาด้วยสิ่งเหล่านั้นในโลกนี้ และประสงค์ที่จะให้ชีวิตของพวกเขาออกจากร่างไป ขณะที่พวกเขาเป็นผู้ปฏิเสธศรัทธา (อัตเตาบะฮฺ 9 : 84-85)ท่านอุมัรกล่าวว่า : นับตั้งแต่วันนั้นฉันก็รู้สึกแปลกใจกับความอาจหาญของฉันต่อท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม อัลลอฮฺและเราะสูลของพระองค์รู้ดีที่สุด(บันทึกโดยอัลบุคอรีย์ หะดีษเลขที่ 1366)

อบูเตาบะฮฺได้รายงานแก่พวกเราว่า มุอาวิยะฮฺ หมายถึง ลูกชายของสัลลามได้รายงานแก่พวกเรา จากซัยดฺ หมายถึง ลูกชาย (อีกคน) ของสัลลาม ว่า เขาได้ฟังอบูสัลลามกล่าวว่า อัสสะลูลีย์ อบูกับชะฮฺ ได้รายงานแก่ฉันว่า ท่านสะฮลฺ บินอัลฮันเซาะลิยยะฮฺ ได้เล่าให้เขาฟังว่า :บรรดาเศาะหาบะฮฺได้เดินทางพร้อมกับท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ในช่วงสงครามหุนัยนฺ และพวกเขาได้เร่งการเดินทางให้เร็วขึ้นกระทั่งถึงช่วงเย็น ฉัน (สะฮลฺ) ก็ได้ละหมาดพร้อมกับท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม แล้วอัศวินขี่ม้าคนหนึ่งก็ได้เข้ามาและกล่าวว่า “ท่านเราะสูลุลลอฮฺครับ ผมได้ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว กระทั่งผมข้ามเขาลูกนั้นและลูกนี้มา แล้วผมก็เห็นชาวฮะวาซิน ทุกคนพาพวกผู้หญิง ปศุสัตว์ และแพะของพวกเขาไปรวมกันที่หุนัยนฺครับ”ท่านเราะสูลุลลอฮฺยิ้มและกล่าวว่า “นั่นคือทรัพย์เชลยของชาวมุสลิมในวันพรุ่งนี้ อินชาอัลลอฮฺ” จากนั้นท่านก็ถามว่า “มีใครจะเฝ้ายามให้กับพวกเราในคืนนี้บ้างไหม?” ท่านอนัส บินอบูมัรษัด อัลเฆาะนะวีย์ กล่าวว่า “ผมครับ ท่านเราะสูลุลลอฮฺ” ท่านเราะสูลก็กล่าวว่า “จงขี่ม้าเถิด” ท่านอนัสก็ขี่ม้าและเข้าไปหาท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ท่านเราะสูลได้กล่าว “ท่านจงมุ่งหน้าไปที่ภูเขาลูกนี้ แล้วขึ้นไปให้ถึงยอดเขา และอย่าให้เราต้องถูกรบกวนจากท่านเลยในค่ำคืนนี้”เมื่อเข้าเวลาศุบหฺ ท่านเราะสูลุลลอฮฺก็ได้ออกไปยังที่ละหมาด ท่านละหมาด (สุนนะฮฺ) 2 ร็อกอะฮฺ จากนั้นท่านก็กล่าวว่า “พวกท่านได้เจอกับอัศวินของพวกท่านแล้วหรือยัง?” พวกเขาตอบว่า “เรายังไม่เจอเขาเลยครับ” แล้วท่านก็เชิญชวนให้ทำการละหมาด (ศุบหฺ) ท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ได้ทำการละหมาดโดยที่ท่านมองไปทางภูเขา กระทั่งเมื่อท่านละหมาดเสร็จและให้สลามเรียบร้อยแล้ว ท่านก็กล่าวว่า “พวกท่านจงดีใจเถิด อัศวินของพวกท่านมาแล้ว” พวกเรามองไปที่ต้นไม้บริเวณภูเขา ปรากฏว่าท่านอนัสกำลังมุ่งหน้ามากระทั่งท่านได้หยุดอยู่หน้าท่านเราะสูลุลลอฮฺ ท่านให้สลามแล้วกล่าวว่า “ผมได้เดินทางออกไป กระทั่งไปถึงยอดเขาลูกนี้ตามคำสั่งของท่านเราะสูลุลลอฮฺ ขอพรและความศานติจงมีแด่ท่าน และเมื่อเวลาเช้ามาถึง ผมก็ได้เฝ้าสังเกตดู (บริเวณ) ภูเขาทั้งสองลูก และผมไม่เห็นใครเลยแม้แต่คนเดียวครับ”ท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ก็ได้กล่าวกับท่านอนัสว่า “ท่านลงมา (พัก) บ้างหรือเปล่าเมื่อคืนนี้?” เขาตอบว่า “เปล่าครับ นอกจากมาละหมาดหรือทำธุระส่วนตัว (ปัสสาวะ)” ท่านเราะสูลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิ วะสัลลัม ก็ได้กล่าวกับท่านอนัสว่า “ท่านได้ทำหน้าที่เรียบร้อยแล้ว และไม่เป็นไรหากท่านไม่ได้ทำมันแล้วหลังจากนี้”(บันทึกโดยอบูดาวูด หะดีษเลขที่ 2501, อันนะสาอีย์ในหนังสือ “สุนัน อัลกุบรอ” หะดีษเลขที่ 8819, อัลหากิมในหนังสือ “อัลมุสตักร็อก” หะดีษเลขที่ 2433, สายรายงานของหะดีษบทนี้เศาะฮีหฺตามเงื่อนไขของอัลบุคอรีย์และมุสลิม, หะดีษเศาะฮีหฺ)